Het Beloofde Land
Sinds twee en een halve week ben ik inwoner van de stad, waar ik een paar jaar geleden ‘nog niet dood gevonden had willen worden’. De stad van de levende doden, met de eindeloze buitenwijken en de kale zanderige vlaktes die voor woonwijken door moeten gaan. De stad met een centrum waar een concentratiekampterrein nog vrolijk bij af steekt. De stad waar men alleen maar woont, niet leeft en waar de ‘ondoden’ zich na eindeloos in de file te hebben gestaan ’s avonds terugtrekken in hun zielloze nieuwbouwhuizen met twee auto’s voor de deur om daar met hun volgevreten buiken op veel te grote televisies naar de meest domme tv-programma’s te kijken en waar ze eens in de vier jaar in het stemhokje het vakje van de PVV op het stembiljet bijna kapot krassen, zo graag willen ze het vuurrood kleuren.
Zo dacht ik er jaren lang over, nu woon ik zelf in Almere. Nooit gedacht, toch gebeurd, zo is het leven. “Life is what happens to you, while you’re busy moving to Almere”. Tot nu toe is het meest vermoeiende aan wonen in Almere mijn grootstedelijke vrienden en collega’s uitleggen waarom ik hier ben gaan wonen. Ik hoor jou als lezer nu ook denken: “Maar waarom dan toch in godsnaam, Max??!“. Nou ja, je kent ze wel. Die redenen die je van je vrienden hoort die een kindje hebben gekregen en die je bijna nooit meer ziet: “Tsja, nu er een kindje is, is alles anders.. groter huis… veel groen… speeltuinen… kinderen spelen voor de deur… auto ook voor de deur…dichtbij een grote stad… goede prijskwaliteit verhouding…. best leuk hoor!” Bla bla, etcetera. Eén voor één legitieme redenen om hier in ‘Het beloofde land’ te gaan wonen, maar als je zegt dat je naar Almere bent verhuisd, moet je na de keiharde stilte die er dan valt wel in staat zijn om ‘Het Grote Waarom’ in een smooth verhaaltje van maximaal tien seconden keihard weten te pitchen, anders blijven de wenkbrauwen van je gesprekspartner permanent in opgetrokken stand staan.
Na twee en een halve week ben ik natuurlijk nog geen echte Almeriaan, maar ik ben wel aan het veranderen…. Ik geniet nu ineens van een bezoekje aan de supermarkt, waar het toch net iets minder druk is dan in de grote stad…. Ook ben ik in onze trapkelder een voorraad aan het aanleggen van lekker biertjes, pakjes groene en rode currypasta, grote pakken toiletpapier en flessen wijn die we ’s avonds op het terras opdrinken, terwijl we genieten van de weerspiegeling van de maan in het water…. Gisteren stond ik met de trein in vijfendertig minuten op Amsterdam-Centraal, vandaag heb ik een verrekijker gekocht (!) en ben binnen vijftien minuten naar de Oostvaardersplassen gefietst, waar ik wilde paarden en bizons vreedzaam zag grazen en grote groepen ganzen in formatie voorbij zag vliegen…. Als ik ’s ochtends met de hond de deur uitga, ruik ik geur van de boerderij aan de andere kant van de vaart en terwijl de diep oranje zon zich langzaam boven de mistige akker omhoog hijst en de lucht vanille kleurt, is er een grote kans dat ik ergens op een paaltje een valk zal zien zitten en voel ik me ineens intens gelukkig….Gelukkig!! Dit bericht typ ik op mijn ruime werkkamer (met dakterras) en dit bericht post ik via supersnel glasvezelinternet. Ik heb nog nooit zo goed geslapen als nu, in onze ruime master bedroom en ik denk erover om motor te gaan rijden…. Kortom: What’s happening to me???!!
Een ding weet ik zeker, voorlopig zal ik hier als ondode nog niet dood gevonden worden.
Wordt vervolgd.
