Ik ben opgegroeid in de koude oorlog. Op dat moment wist ik helemaal niet wat dat was, ik las het in een geschiedenisboek. Een koude oorlog… zo koud vond ik het niet. En wanneer zou die oorlog dan beginnen? Ik snapte er niets van. Er was een ijzeren gordijn in het oosten en een Iron Lady in Engeland. Er was de dreiging van atoombommen, neutronenbommen, waterstofbommen. Doe Maar zong erover, Het Klein Orkest zong over de muur, mensen riepen “Liever een raket in m’n tuin dan een Rus in mijn keuken!”. Als kind vond ik dat een lastige keuze: Of een grote raket in je tuin, of anders een Rus. In de keuken. Wat een keuze zeg… Wat moest je kiezen? Zo’n ding met een kernkop, je hoeft er maar tegenaan te lopen en hij valt om, of een Rus, met een grote bontmuts die zittend op het aanrecht de balalaika speelt? Zou je ook gewoon mogen kiezen voor een schommel in de tuin en een glas ranja op het aanrecht?

De wereld was voor mij als kind toen misschien verwarrend, maar ook erg duidelijk; wij waren goed, en zij, de communisten, waren fout. O ja, en Ruud Lubbers was ook fout omdat hij die raketten in onze tuin wilde plaatsen. Meelopen in de anti-kernwapendemonstratie in Den Haag in 1983, uit een open raam klonk “Imagine” van John Lennon. Het gevoel van solidariteit, de massaliteit, onderdeel uitmaken van iets groots, iets goeds, dat alles maakte die dag in Den Haag als kind een enorme indruk op me. En vooral het bezoek aan de McDonalds (die toen net in Nederland was) na afloop. Communisme, bedankt!

Maar het communisme kwam ten val, leuk geprobeerd, maar het werkt niet in de praktijk, dat alles van iedereen is. Daar wordt misbruik van gemaakt, de mens zit blijkbaar anders in mekaar.

Dan maar lekker leven in vrijheid en dat is wat we doen. Gelukkig maar. Internet kwam en zorgde voor nog meer van die vrijheid. Iedereen kan tegenwoordig zijn verhaal kwijt en dat doet iedereen dan ook massaal. Op social media, in columns en blogs. Ik ook, hier op dit moment en u hoort mijn verhaal aan, dank u wel. Want veel verhalen en meningen blijven ongehoord. In plaats van dat wij hier in het westen ooit het communisme aan den lijve hebben ondervonden, leven we nu onder de dictatuur van het  ‘columnisme’.

Co-Lum-Nis-Me (het; o)

1. maatschappelijke situatie waarin er eigenlijk meer meningen en verhalen zijn, dan dat er mensen zijn die ze willen aanhoren of lezen.

En ik doe daar vrolijk aan mee. Waarom? Ach, op je eigen website mag je toch schrijven wat je wilt? Kan ik af en toe ook even mijn ei kwijt. Weet niet of iemand het leest. Ik slinger mijn verhaaltjes de ruimte in en ik zie wel of ze ergens landen.

Net zoals de Russische hond Laika, het eerste levende wezen dat in de Koude Oorlog rond de aarde cirkelde, in de Spoetnik 2. Een hond… als eerste rond de aarde. Die gekke Russen! Helaas voor Laika was de Spoetnik 2 niet ontworpen om weer te landen op aarde. En dus kreeg de moedige maar onwetende Laika een ruimtegraf. Net zoals waarschijnlijk veel van mijn verhalen, die ik hier zal posten. Maar ik zal posten. Wekelijks.  Tenzij mijn nieuwe site wordt gehackt, door de Russen.

Welkom bij mijn blog!